Social Icons

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Χρήση των βοτάνων σε παράλληλες θεραπευτικές τεχνικές

1) Οι βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής είχαν διατυπωθεί και ήταν σε ισχύ από την εποχή του Ιπποκράτη. Ουσιαστικά εδραιώθηκε τον 18ο αιώνα με θεμελιωτή τον Γερμανό παθολόγο Samuel Hahnemann. Η Ομοιοπαθητική, θεωρεί ότι τα συμπτώματα μιας ασθένειας δεν είναι δημιουργήματα του νοσογόνου παράγοντα αλλά εκδηλώσεις της προσπάθειας του οργανισμού να τον αντιμετωπίσει. Δηλαδή, η θεραπεία δεν προέρχεται από το φάρμακο αλλά από τον ίδιο τον οργανισμό ενισχύονταν την άμυνά του απέναντι στη νόσο. Ταομοιοπαθητικά φάρμακα αποτελούνται από ουσίες που προέρχονται από τη φύση (φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης) και παρασκευάζονται με φυσικό τρόπο. Οι ουσίες αυτές έχουν αραιωθεί πάρα πολύ και έχουν υποστεί ομοιοπαθητική δυναμοποίηση, δηλ. το ομοιοπαθητικό διάλυμα κατά τη διαδικασία της αραίωσής του έχει υποστεί και μια σειρά από κρούσεις (δονήσεις) και δεν έχουν καμία σχέση με τα χημικά φάρμακα. 

  2) Ο Μπαχ πίστευε πως οι σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα ήταν ικανά να επηρεάσουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος κάνοντάς μας έτσι ευάλωτους στη μόλυνση και την ασθένεια, τόσο φυσικά-σωματικά όσο και ψυχικά. Πίστευε πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους είναι το να είμαστε ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι εμείς οι ίδιοι. Προσπαθώντας, λοιπόν, να αποκαταστήσει στην ανθρώπινη φύση αυτή τη δυσαρμονία ο Μπαχ κατέφυγε στη φύση. Άφησε την καταξιωμένη θέση του επιστήμονα στην κλινική ιατρική, και ακολουθώντας τη βαθύτερη ανάγκη του για έρευνα έθεσε τις βάσεις για τα Ανθοϊάματα. Τα βήματά του τον οδήγησαν στο Μάουντ Βέρνον της Αγγλίας και εκεί, σε αυτή την πλούσια φύση που ήταν γεμάτη από δάση και αγρούς, ανακάλυψε τα 38 είδη φυτών, θάμνων και δένδρων. Μέσω της παρατήρησης, της ευαισθησίας και της διαίσθησής του παρασκεύασε από αυτά τα ανθοϊάματα, είτε με τη μέθοδο του βρασμού, είτε με την έκθεσή τους στον ήλιο, χρησιμοποιώντας τις θετικές δονήσεις των φυτών, τη δική τους συχνότητα, απελευθερώνοντας τις θεραπευτικές τους ιδιότητες με στόχο τη διατήρηση της ισορροπίας και την ανακούφιση της ανθρώπινης φύσης. 

  Ακόμη και η χρήση των βοτάνων με τη μορφή του ελαίου μέσω τηςΑρωματοθεραπείας έχει δυναμικά αποτελέσματα. Η Αρωματοθεραπεία, δηλαδή η χρήση αρωματικών φυτών και των εκχυλισμάτων τους, παρουσιάζεται σαν μία από τις πρώιμες μορφές ιατρικής. Παρόλα αυτά η χρήση της χρονολογείται από χιλιάδες χρόνια πριν, και σε αυτό συνηγορούν πολυάριθμα αρχαιολογικά ευρήματα. Οι επιδράσεις των αιθέριων ελαίων επιτυγχάνονται κυρίως μέσω της αίσθησης της όσφρησης. 

  3) Μια άλλη επιστήμη της ζωής περιέρχεται από δυο ινδικές λέξεις ayur - ζωή και veda – γνώση, δηλαδή Αγιουρβέδα. Η ιατρική της περιγράφεται ως η «Γνώση του πώς να Ζεις» και εδώ η ασθένεια θεωρείται έλλειψη ισορροπίας και τα βότανα μαζί με τον έλεγχο της διατροφής χρησιμοποιούνται για να αποκαταστήσουν την ισορροπία. Η Αγιουρβέδα συνδέει τον μικρόκοσμο του ατόμου με τον κόσμο, με τρεις πρωταρχικές δυνάμεις: Πράνα (αναπνοή της ζωής) + Άγκνι (το πνεύμα του φωτός ή φωτιάς) + Σόμα (μια εκδήλωση αρμονίας, συνοχή και αγάπης). Η ιατρική της δίνει έμφαση στην θεραπεία του ατόμου ως σύνολο με κατάλληλα γιατρικά για τον νου, το σώμα και το πνεύμα. Τα πρώτα κείμενα της Αγιουρβέδα χρονολογούνται γύρω στο 2.500 π.Χ., ενώ διαδοχικά προστέθηκαν και νέες βοτανολογικές παραδόσεις. Οι Πέρσες και οι Μογγόλοι τον 14ο αιώνα έφεραν την ιατρική του Γαληνού και του Αβικέννα στα μέρη τους, ενώ αντίθετα οι Βρετανοί φρόντισαν να κλείσουν τις σχολές της Αγιουρβέδα το 1833, χωρίς ευτυχώς να εξαλείψουν εντελώς όλη την αρχαία γνώση. 

  4) Η ιατρική του Θιβέτ, 

πριν από την εισβολή των Κινέζων το 1959, ήταν υπό τον έλεγχο  των Λάμα και στενά συνδεδεμένη με τη θρησκεία. Οι φοιτητές της ιατρικής απομνημόνευαν τέσσερα πολύπλοκα «τάντρα» που εξηγούσαν την αιτία και την πρόοδο της νόσου με τη βοήθεια «εικονογραφημένων δέντρων της ιατρικής». Οι θεραπευτές χρησιμοποιούσαν τον διαλογισμό και τα μάντραμ για να «ενεργοποιήσουν» τα φάρμακα-βότανα και να αυξήσουν την αποτελεσματικότητά τους, ενώ ο χρόνος της συλλογής των βοτάνων εξαρτιόταν και από ευεργετικές αστρολογικές επιρροές. 

  5) Άλλο ένα αρχαίο θεραπευτικό σύστημα που χάνεται στα βάθη του μύθου είναι η παραδοσιακή Κινεζική ιατρική, όπου και εδώ τα βότανα κατέχουν την κεντρική θέση στη θεραπεία, βοηθούμενα από το βελονισμό ή τη χειρομάλαξη. Κείμενα από το 2.500 π.Χ. μελετούνται ακόμη και εφαρμόζονται από τους επαγγελματίες ιατρούς. Εδώ η ασθένεια θεωρείται σημείο δυσαρμονίας σε ένα άτομο, το οποίο είναι μια πνευματική-ψυχοσωματική ολότητα. Έτσι, το έργο που καλείται να επιτελέσει ο Κινέζος ιατρός είναι πάντα η αποκατάσταση της αρμονίας και της ισορροπίας. Η κινεζική παράδοση βασίζεται στη θεωρία των πέντε στοιχείων, που είναι το ξύλο, η φωτιά, η γη, το μέταλλο και το νερό και έχουν άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπου και του περιβάλλοντός του. Η θεωρία των αντιθέτων γιν-γιανγκ συμπληρώνει το βασικό θεραπευτικό μοντέλο των πέντε στοιχείων. 

  6) Η Τελετουργική βοτανοθεραπευτική των ιθαγενών Αμερικανών ήταν σαμανιστική με κέντρο τον γιατρό της φυλής ή Σαμάνο. Χτυπώντας τύμπανα και κρόταλα και καπνίζοντας μίγματα καπνού ή πεγιότ, ο Σαμάνος περνούσε σε εκστατική κατάσταση που επέτρεπε στο πνεύμα του να «ταξιδέψει» και να συναντήσει την ψυχή του ασθενή για να τη θεραπεύσει. Σήμερα, οι Σαμάνοι στη Νότια Αμερική χρησιμοποιούν ακόμη εκχυλίσματα από ένα αναρριχητικό φυτό και άλλα είδη φυτών με συγκεκριμένες ιδιότητες στη μέθοδο της θεραπείας. 

  7) Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τα πολύτιμα φυτά που έκοβαν οιΔρυίδες με το χρυσό τους δρεπάνι, ξυπόλυτοι, φορώντας το μακρύ λινό ένδυμά τους. Τα τοποθετούσαν στη χύτρα τους με μαγικά αποτελέσματα. Πιστευόταν πως τα δέντρα στα δάση, όπου συνήθως ήταν τα καταφύγιά τους, ήταν πύλες μεταξύ του επάνω και του κάτω κόσμου. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Δρυίδες έτρωγαν βελανίδια για να αυξήσουν τη σοφία τους και φορούσαν στεφάνια από φύλλα βελανιδιάς στη διάρκεια των τελετών τους. Πίστευαν δε, ότι ήταν τέτοια η δύναμη του δέντρου που απλά αρκούσε να μείνει κανείς στη σκιά του για να γιατρευτεί. Τα βελανίδια, τα φύλλα και ο φλοιός του δέντρου χρησιμοποιούνταν για ιατρικούς σκοπούς. 
  Μια άλλη καταγραφή που έχουμε για τα τελετουργικά δρώμενα των Δρυίδων προέρχεται από τον Ρωμαίο συγγραφέα Πλίνιο που κατέγραψε τη Δρυιδική τελετή θερισμού γκυ της Βελανιδιάς το ιερό δέντρο των Δρυίδων. Αναφέρεται ότι την έκτη μέρα της νέας Σελήνης, ένας ιερέας ντυμένος στα λευκά σκαρφάλωνε στην Βελανιδιά και έκοβε γκυ χρησιμοποιώντας ένα χρυσό δρεπάνι. Το γκυ δεν έπρεπε να αγγίξει τη γη και χρησίμευε σε τελετή γονιμότητας. Η ηχώ αυτής της τελετής επιβιώνει μέχρι σήμερα σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες, όπου κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων υπάρχει το έθιμο να φιλιούνται τα ζευγάρια κάτω από ένα κρεμασμένο γκυ εξασφαλίζοντας τη γονιμότητα. 

  Κάτι αντίστοιχο έκαναν και οι Μάγισσες στο Μεσαίωνα, και παράδοξα κυνηγήθηκαν σαν να εκφράζουν κάτι σκοτεινό και μιαρό, στη μαγική τους χύτρα με την οποία θεράπευαν βαθιές αρρώστιες, ενώ υπήρχε και μια άποψη πως για να πετάξουν οι Μάγισσες μασούσαν κάποιο βότανο με συγκεκριμένες ιδιότητες. 

  Υπήρχαν ακόμη γιατροί-μάγοι που έκοβαν τα βότανα με το αριστερό τους χέρι χωρίς ποτέ να κοιτούν προς την πλευρά απ’ όπου φύσαγε ο άνεμος ή να στρέφουν το πρόσωπό τους προς τα πίσω. Μιλούσαν στα φυτά που μάζευαν και ποτέ δεν σήκωναν όποιο έπεφτε στο έδαφος, καθώς η ευεργετική του δύναμη είχε πια επιστρέψει στη γη. 

  Για τους παραδοσιακούς λαούς, πολλά βότανα, εκτός από θεραπευτικές είχαν και μαγικές ιδιότητες. Έφτιαχναν αλοιφές που θεωρούσαν ότι θεράπευαν κάθε αρρώστια και πληγή. Κάποιοι τα έβραζαν για να φτιάξουν μαγικά προστατευτικά φίλτρα, που τα έπιναν. Άλλοι τα χρησιμοποιούσαν σα φυλακτά που τα φορούσαν πάνω τους ή τα τοποθετούσαν στην πόρτα, στο παράθυρο ή στο κρεβάτι για να τους προστατεύουν από μάγια, δαίμονες, εφιάλτες και αρρώστιες. 


  Στη λαϊκή μας παράδοση, ακόμη λέμε το «Ξορκισμένος με τον απήγανο», όταν υπάρχει κάτι το απαράδεχτο, το σκανδαλώδες, που θέλουμε να το εξουδετερώσουμε. Ακόμη το αναφέρουμε όταν δηλώνουμε ότι δεν θέλουμε να ξαναδούμε κάποιον ανεπιθύμητο, να είναι δηλαδή ξορκισμένος και διωγμένος μακριά και οριστικά. Το φυτό τούτο είναι γνωστό σαν κατάλληλο και αποτελεσματικό κατά της βασκανίας από την εποχή των αρχαίων Αθηναίων που το φύτευαν στην αυλή τους και μάλιστα στο αριστερό μέρος της αυλόπορτας. Ενώ θεωρείται καλότυχο να έχεις μια γλάστρα με βασιλικό στην είσοδο του σπιτιού. Αν, επίσης, προσφέρουμε ένα κλαράκι βασιλικού στους επισκέπτες μας, τότε αυτοί θα ξαναέρθουν. 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου