Η κοινωνία
ολόκληρη σε σπρώχνει να βρεις μια δουλειά, να προετοιμαστείς καλά γι’ αυτήν,
για να «πετύχεις» στην επαγγελματική/κοινωνική κλίμακα, των «αρίστων» της
κοινωνίας… ιδανικά, κερδίζοντας πολλά χρήματα στη διαδρομή.
Σπαταλάς την παιδική σου ηλικία προσπαθώντας να εγκλιματιστείς στην κοινωνία στην οποία πρόκειται να ανήκεις, και σπαταλάς την εφηβεία σου σε ένα συνεχόμενο πόλεμο εξετάσεων, εσωτερικών συγκρούσεων αλλά και υποταγής στην ίδια κοινωνία που αρχίζεις να διαπιστώνεις ότι σε ξεγελά.
Κι όμως, μια άλλη, διαφορετική ζωή σε περίμενε…
Ξέχασες;
Όταν ήσουνα μικρούλης, προτού ξεκινήσεις την «εκπαίδευση» του αγνού εαυτού σου στα ιδρύματα προγραμματισμού και στο ήδη συμβιβασμένο κοινωνικό περιβάλλον σου, όλα ήταν πεντακάθαρα. Έπαιζες γεμάτος ενθουσιασμό με ό,τι έβρισκες μπροστά σου, προσπαθώντας να μάθεις τον κόσμο γύρω σου. Άνοιγες τα παιχνίδια σου να δεις τι έχουν μέσα και πώς είναι φτιαγμένα, προσπαθώνας να τα συναρμολογήσεις ξανά… όμως πάνω απ’ όλα σου άρεσαν τα πειράματα. Δεν μπορεί να μη θυμάσαι…
Έβαζες μαζί διάφορα υλικά, ένωνες, άφτιαχνες, χαλούσες, να δεις τι θα συμβεί. Τελειώνοντας το φαγητό σου, έβαζες στο πιάτο σου ό,τι μπορούσες να φανταστείς διαθέσιμο στο τραπέζι, να ανακαλύψεις τι θα συνέβαινε, τι γεύση είχαν, τι αντιδράσεις γινόντουσαν μεταξύ τους. Έκανες διάφορες αναμείξεις, διάφορα πειράματα, με όλων των λογιών συστατικά και πράγματα.
Παρακολουθούσες τα ζώα και τις συμπεριφορές τους, θέλοντας να εισχωρήσεις στον κόσμο τους. Περνούσες ώρες ατελείωτες στη φύση, στο χώμα, έξω στην εξοχή... Δεν σε τραβούσαν ποτέ τα βιβλία αλλά η ίδια η ζωή και η μαγεία της. Θυμάσαι την εμμονή σου με τη μαγεία και τα κολπάκια των ταχυδακτυλουργών;
Δεν σε τραβούσαν ποτέ συνηθισμένα παιχνίδια που άρεσαν σε άλλα παιδιά. Ήθελες πάντα να εξερευνάς, να ξεπερνάς τα όριά σου, να ανακαλύπτεις καινούργια μονοπάτια, να ανεβαίνεις απότομες βουνοπλαγιές… ήσουν εξερευνητής.
Δυσκολεύτηκες ομολογουμένως να προσαρμοστείς και να ανήκεις στην ομάδα των συνομήλικων σου. Σιγά σιγά όμως σε κέρδισε το κοπάδι. Προσαρμόστηκες, συμβιβάστηκες, κλείδωσες κάπου βαθιά μέσα σου τα ενδιαφέροντά σου, απέρριψες ο ίδιος τα ταλέντα σου, νίκησες τα όνειρά σου, και ακολούθησες αυτό που φαινόταν λιγότερο πιθανόν να σε απογοητεύσει, να σε πονέσει και να σε αναγκάσει να ξεχωρίσεις. Δεν ήσουν έτοιμος να ξεχωρίσεις, να είσαι Εσύ!
Στην αρχή δεν τα κατάλαβες όλ’ αυτά. Πίστεψες ότι ακολουθείς τις δικές σου επιλογές, τα δικά σου θέλω. Αφοσιώθηκες σε αυτές, έγινες, χωρίς να το συνειδητοποιείς, ακόμα ένας αριθμός, στους πολλούς άχρωμους, καταναλωτικούς, «λογικούς» ενήλικες.
Πέρασες τη συνηθισμένη πορεία σπουδών, πτυχίου, εύρεση εργασίας, σε ένα επάγγελμα βιοποριστικό, αποδεκτό, με προοπτικές ασφάλειας, εκτίμησης, πλούτου… βρήκες ένα κορίτσι που ταίριαζε με τη νεοαποκτηθείσα συμβιβασμένη σου κοινωνική ταυτότητα, έκανες παιδιά, και εισήλθες επιτυχώς στο σύνολο των χρεωμένων, των απογοητευμένων και φοβικών φίλων σου.
Ξέχασες;
Τώρα, όταν έρχονται, κάποιες στιγμές, παλιές εικόνες και συναισθήματα στη σκέψη σου και στην καρδιά σου, τα διώχνεις γρήγορα για να μην πονάς, για να ξεχνάς. Φοβάσαι να μιλήσεις με τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με θάρρος τα κρυμμένα όνειρά σου, δεν τολμάς να ξανανέβεις τις ψηλές βουνοπλαγιές. Σε ποιον να πεις ότι θέλεις ακόμα να πειραματίζεσαι, να ανακαλύπτεις, να δοκιμάζεις, κι όπου βγει; Δεν υπάρχει κανείς, από όλους αυτούς που έχεις μαζέψει γύρω σου που να σε μπορεί να σε ακούσει… εσύ ακούς όμως;
Μια άλλη ζωή σε περίμενε…
Νομίζεις πως είναι αργά… αλλά δεν είναι. Είναι αβάσταχτος ο πόνος του να σκοτώνεις καθημερινά τον εαυτό σου λίγο λίγο. Είναι πολύ μεγαλύτερος αυτός ο πόνος από το να αποφασίσεις αυτή τη στιγμή, όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν έχεις κάνει, όποιος κι αν έχεις γίνει, να βρεις αυτό το αγοράκι που άφησες πίσω σου… να του μιλήσεις… να το αφήσεις να σου μιλήσει… έχει πολλά να σου πει…
Κάτι άλλο ήρθες να κάνεις…
Δεν θα το βρεις αν δεν αποφασίσεις να γίνεις αυτός που ΕΙΣΑΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου